Na een lange reis kwamen we aan in Jeruzalem om van het centraal busstation van Jeruzalem naar de tram te gaan om bij de Arabisch busstation te komen. Ingeborg en Benjamin gingen uitzoeken waar de tram vandaan vertrok en vier andere gingen naar de toilet. Terwijl wij aan het wachten waren en op tassen aan het passen. Werden we ineens op gejaagd om te verplaatsen; dit vanwege een achter gelaten tas in de bus. De explosieve opruimingsdienst kwam erbij te pas. Oke.... dit onze eerste kennismaking met Jeruzalem, dat wordt nog wat! Met zijn vieren verplaatste we zo snel mogelijk al onze tassen naar een andere plek. De mensen om ons heen bleven rustig, zo wij ook. Maar het was toch wel spannend. Het was gelukkig niets bijzonders. Het gaf ons wel zekerheid, hoe serieus ze hier omgaan met achtergelaten spullen. Ik denk dat de Nederlanders daar wel eens van kunnen leren, want waarom niet in Nederland?
Oké na dat wij ons verhaal hadden gedaan aan de gene die naar de toilet waren geweest ging de reis naar Bethlehem verder. Na 4,5u reizen kwamen we in Bethlehem aan. Het eindpunt van de bus was gelijk de straat waar 'house of hope' aan zat(ons verblijf voor de komende 2,5week). We hoefde alleen maar de weg schuin over te steken.
We werden met een warm welkom ontvangen en weer een guesthouse wat in ons lijsje van mooie verblijven past. We werden hier echt als gasten behandeld, want geen één dag hoefde we te koken. Zo stond dus het eten al voor ons klaar en dat waren frietjes. Benjamin was helemaal in zijn nopjes (belg) verder genoot ook iedereen ervan.

House of Hope is een huis voor blinden en zwakbegaafde kinderen en jongvolwassenen. Ze hebben 24/7 verblijf voor meiden en voor jongens en een dag opvang/school van 08.00 tot 14.00. Ze hebben drie klassen waarin ze ongeveer 6 kinderen per klas hebben. Één klas wordt door een blinden mevrouw lesgegeven, zei heeft ook de blinde kinderen in de klas. Maar ook drie niet blinden (mw. Violine) In de ander klas gaf Mw. Jacqueline les, zij is al heel lang lerares bij house of hope. In haar klas zitten de wat jongere en rustige kinderen. Dan hebben we de laatste klas en hier geeft mw. Geneviéve les, sind september actief in house hope. In haar klas zitten de grotere en drukke kinderen. Dit is een pittige klas.

Elke ochtend om 08.00 hebben we ontbijt, hiervoor hebben we nog stillentijd (tijd met God)
De eerste ochtend vroeg de directeur of wij de 'devotion' (dagopening) konden leiden bij de kinderen. Nog nooit gezien of gedaan, maar Ingeborg zei hard, Ja.. hoor! dat kunnen we wel doen. Later had ze pas door dat het gelijk na het eten was en dat we geen tijd hadden om iets voortebereiden. Oeps.... wat heb ik gezegd, was toen de reactie. Snel een verhaal opzoeken in de bijbel en deze vertellen en dan mag de rest van de groep het verhaal uit laten beelden. Zo we speelde het verhaal van de goede en de slechte herder uit. Dit was een groot succes en we hadden gelijk een goede indruk gemaakt bij de kinderen. Hierna zongen we nog een paar liedjes met/voor de kinderen waarna we een ieder naar een klas gingen om mee te kijken hoe het ging.
De kinderen vonden het helemaal geweldig en de leraressen vonden het ook fijn dat wij de aandacht en de drukte van de kinderen overnamen. Om 10.30 kwam er iemand van YMCA om met de kinderen te knutselen. Alle klassen kwamen in de grote hal (waar ook devosion/pauze en lunche plaats vindt) samen. We hebben eerst met ze geverfd op een groot karton en daarna hebben we samen met gekleurd klei gespeeld. Het was heel leuk om te doen. Het zijn stuk voor stuk lieve kinderen. De één vraagt wel meer aandacht dan de ander en zo is de ander weer makkelijker in de omgang dan de ene. Om 12.30 hadden we lunche om 13.30 gingen we weer terug tot 14.00, toen werd het buiten spelen met ze. Het was een hele interessante dag, wat ook wel veel energie kosten. We hadden hierom de middag nodig om bij te komen.
Na even gerust te hebben maakte we een programma voor de volgende dag, de devotion moest voorbereid worden, worship/dans en het programma tot 14.00u in de klas. We hadden afgesproken dat een ieder bleef in de klas waar ze de eerste dag hadden gezeten om zo de kinderen te leren kennen en het niet te verwarrend voor hen te maken.
Ik zat in de klas bij Jacqueline in deze klas zaten Alan; jongen van 12jr die 2jr geleden zijn broer heeft zien verongelukken en hiervan nog steeds een trauma heeft. Zelf denk ik dat deze jongen hier niet thuis hoort. Dat het de trauma is en te weinig aandacht thuis (vader is ook overleden) Rachab 7jr die niet kan spreken maar wel alles van jouw begrijpt en weet hoe ze zich verstaanbaar kan maken. Een stil meisje die zich laat weg duwen door andere. Rita; 12jr lief stil meisje. Heeft weinig kracht in haar armen/handen, nauwelijks tot geen hand oog coördinatie. Abed; jongen met syndroom van down, erg lief. Kan zichzelf heel goed vermaken. Yasmeen; toen ze nog baby was uit de handen gevallen en op haar hoofd te recht gekomen. Hierdoor hersenbeschadiging opgelopen. Erg druk (kan niet langer dan 2min stil zitten) en op een verkeerde mannier aandacht vragen als ze dat niet krijgt. Als laatste Iman; een meisje met syndroom van down ook erg lief en verlegen. Slaapt ‘s nachts slecht waardoor ze in de klas veel suft en slaapt. Ze houdt van dansen.

Benjamin en Janine zouden in de devotion het verhaal van Noach vertellen in een poppenkastvorm . Alita en Ingeborg waren niet aanwezig, wat 's nacht gingen ze Wim en Seitje ophalen (pastoraal bezoek). De kinderen hadden niet zo makkelijke namen voor ons dus bedachten we om met ze per klas naam kaartjes te maken. Benjamin en ik maakte voor elke klas een ander diertje (schaap, olifant en een vis) De kinderen konden deze eerst zelf in kleuren en dan een touwtje er aan en de naam erop. Het leek ons een strak plan voor morgen.

De pop viel in goede aarde bij de kinderen, sommige vonden hem eng andere wilde hem aanraken. De reacties van de kinderen waren leuk om te zien. Hierna hebben we maar weer eens onze dans opgevoerd. Al snel hadden we volgelingen en weet je wat! Ze hadden de dans eerder door dan wij als groep. Lache hé!
Na dit alles gingen de kinderen naar de klas en begonnen we met tekenen. Hieruit mochten we leren dat we hele verschillende klassen hebben. De ene groep was na 5min alweer klaar terwel de andere nog lekker aan het tekenen was. Hieruit leerde we dat de devotion samen kon, maar dat de rest per klas bedacht moest worden.

's Middags verwelkomde we Seitje en Wim en hadden we een gezellige tijd. Ik vond het zelf erg prettig even andere inbreng en mensen in de groep.
Voordat Wim en Seitje kwamen kregen we te horen dat ze de post niet konden/durfden mee te nemen. Het zou te gevaarlijk zijn wij de douane (stond YWAM op, evangeliseren mag niet in Israël en daar staat Ywam voor). Dat was wel erg balen, ik keek er wel naar uit om wat van het thuisfront te horen.
Wim en Seitje hadden ervoor gebeden en toen getost en als nog toch maar meegenomen. De hele groep sprong op van vreugde.
In totaal had ik 21 brieven/kaarten, mooi hé! Ik kon weer even vooruit.
Wim en Seitje bleven één week en hadden met iedereen een gesprek, om te kijken hoe het gaat, of er iets uitgesproken moet worden en bemoedigingen.

De volgende dag hebben Tim en ik de Devotion geleid. We hebben elkaar geschminkt en kwam als clown de devotion binnen. We hadden een cadeautje bij ons. Tim probeerde die aan mij te geven. Als eerst dacht ik dat is leuk, maar ik gaf hem later toch terug. Tim die bleef proberen en op een moment nam ik het wel aan. Dannika verklaarde daarna. Dat het cadeautje Jezus is en dat God Jezus aan ons heeft gegeven. Zodat wij in vrijheid mogen leven en om te laten zien hoeveel Hij van ons houdt. Dat God altijd blijft proberen op welke manier dan ook om ons te laten zien dat hij een relatie met ons wil en een God van liefde is. Het enige wat wij moeten doen is het cadeau Jezus aannemen en een relatie met Hem aangaan. De keuze is aan ons zelf.
De kinderen genoten van ons clown zijn en zo gingen we na de devotion nog even door. Het was heel leuk en mooi om te doen. De lachende gezichten van de kinderen, dat doet je goed en maakt je blij.
Na dit gingen we weer in groepen uit elkaar en deed iedereen een eigen programma met de klas. Dit verliep al een stuk beter.
De leraressen waren erg blij met onze aanwezigheid, zodat zei ook even wat rust konden krijgen.

De volgende dag hebben we een gebedswandeling gemaakt door Bethlehem. Als eerst veel me het ongeduld en de frustraties van de mensen me op. Op mij kwam het over dat er geen rust en vrede in deze stad aanwezig is (in ieder geval erg weinig) Al lopend baden we voor de stad en wat we zagen, maar we sopte ook bij ziekenhuizen, kerken en kindertehuizen. We eindigde bij de plek waar 'de geboorte stal' zou hebben gestaan. Dit was weer een bedevaartsoord geworden. Toen we later op een pleintje buiten stonden hebben een aantal aanbiddingsliederen gezongen. Dit was een hele mooi je tijd. Terwijl wij aan het zingen waren kwamen er andere mensen bij staan. Zo ook een jongen van uit India, hij vulde ons zo mooi aan. Het was echt genieten. Na de aanbidding kwamen er nog vele gesprekken naar voren en konden we ook bidden voor twee mannen die daar elke dag zaten. Dit was een mooi vruchtbare einde van deze dag.

Eindelijk was het dan zover we mochten in een gemeente de drama opvoeren. Omdat het al weer even geleden was (voor vertrek naar Israel) dat we hem hadden geoefend. Gingen we daar maar eerst mee aan de slag. Terwijl wij aan het oefenen waren kwam er een buurjongen bij zitten. Wat bleek nu hij heeft als hobby drama en zo gaf hij ons nog wat tips. Dit was erg grappig.
Johnny had koekjes meegenomen en zo hebben we na het oefenen nog gezellig wat gedronken en gebabbeld. Waarin ik ook aan Johnny kon delen waarom we hier waren en wat het mij heeft gegeven tot dusver.
Zo adviseerde Johnny ook om hier niet te spreken over dat je in Israël ben want dan beledig je de mensen hier. Je bent in Palestina, west bank. Dat was goed om te weten want je vocht het zo makkelijk samen en hier is zeker nog een groot conflict gaande. Maar ook aan deze mensen willen we laten zien dat God van hen houdt en zijn liefde tonen. Ook al is dat hier niet zo makkelijk.

Zondag gingen we naar een kleine (+/- 25 leden) gemeente toe. Die op dit moment vol was met gasten, drie verschillende groepen. Na de opening mochten wij ons drama opvoeren op een podium van 2,5 bij 3m. Dit was een mooie uitdaging. Het is ons gelukt. We kregen vele reacties op de drama hoe krachtig het was. Één man van de andere groep gaf aan toen hun voor de gemeente 'story telling' gingen doen dat hij een traan moest laten. (drama, everything)

Maandag morgen hadden we weer een programma met de kinderen. 's Middags zijn we naar WI'AM geweest. Dit is een organisatie die bemiddeld tussen de palastiniëns zelf en ook probeert om te bemiddelen tussen de Joden en de Palastijne. Hier komt veel bij kijken want als hier onenigheid is. Is het meestal niet met één persoon, maar met de hele familie. Na de uitleg van hun werkzaamheden en visie. Zijn we naar een vluchtelingen kamp geweest. Dit is zo anders dan in Nederland. De mensen wonen hier sinds dat ze uit Israël zijn weg gestuurd. Het is een wijk met vluchtelingen geworden. De man die ons rondleiden was hier zelf ook opgegroeid. Hij heeft zich ergens anders in Bethlehem gesetteld, hij heeft de zelfde rechten als de lokale bevolking alleen geen paspoort. Ze krijgen een reisdocument. Hij gaf aan ondanks dat hij uit het asielzoekers centrum is. Hij zich nog steeds een vluchteling voelt.

De West bank/Palestine het is een ingewikkeld en moeilijk verhaal. Ik ga niet in een mening staan wat goed of slecht is wat hier gebeurd, maar hun leven is zwaar en in duisternis. Weinig tot geen vrijheid en blijdschap. Het was een zwaar beladen verhaal wat we deze dag mochten ontvangen. Zeker wel goed om met eigen ogen een klein deel te zien van wat gaande is.
Iedereen was erg vermoeid na het horen en zien, dus het werd een vroeg avondje. Ook omdat we dinsdag een tour geleid door onze Ingeborg in Jeruzalem krijgen.

Dagje Jeruzalem;
Ingeborg weet veel en is zo enthousiast bij het vertellen. We startte met onze tour bij de 'Jaffa gate' Het is te veel om allemaal op te schrijven. Kort samengevat erg interessant en heel leerzaam. Als ik iedereen mag adviseren kom naar Israël en Jeruzalem. Niet om Jezus, geloof te vinden in de plekken van de Bijbel, maar om het werk van God te mogen zien. Het werk in Jeruzalem, deze dag. Maar ook het werk wat God in jouw als persoon doet wanneer je in 'Holy land' bent.
De Engelen zijde 'wat zoekt gij de levende bij de doden?' (luc 24: 5) Jezus is niet in de plekken van toen, Hij is in ons. Maar de beloftes van God hebben hier nog steeds hun werking en zullen volbracht worden. Kom en zie, Hoor en voel. Het is zeker een leerzame periode en de moeite waard.

Woensdag was een tijd samen met Wim en Seitje. Ze hebben met ieder van ons en gesprek gehad en wilde ons persoonlijk en als team nog bemoedigen. Dit was een mooi en zeker bemoedigende tijd.
Voor Wim en Seitje zat hun verblijf in Bethlehem er al weer op en zo vertrokken ze weer naar Nederland. De dag hierna hadden we een vrije dag. Tim en ik hebben toen in de keuken voor alle werknemers in 'House of Hopen' een cake gebakken. Deze werd met open handen en mond ontvangen en zo genoot iedereen ervan.
De mensen hier doen zo een goed werk, zoals er te zijn voor de kinderen, jong volwassen en blinde en hun zoveel liefde geven. Ik ben blij dat wij voor 2,5 week hun wat rust konden geven en hun zo ook konden bemoedigen. Het goed om hier te zijn en deze tijd met hun te delen.

Ik heb van deze tijd genoten. Het was niet makkelijk je voelde hier veel negativiteit en dat vermoeide ons. Maar de glimlachjes en knuffels van de kinderen. Dat gaf weer veel energie. Ik had nooit verwacht dat ik zo kon genieten van deze kinderen. Ze zijn allemaal mooi en erg bijzonder. God houd van ons allemaal en heeft voor ons allemaal iets moois klaarliggen in deze wereld. Ook voor deze kinderen. De vraag alleen is willen wij het aannemen.

AMEN

God houdt van jullie allemaal en voor Hem zijn jullie allemaal PERFECT. Zoek mijn koninkrijk en het zal je gegeven worden.